Assalamualaikum w.b.t. dan Selamat Sejahtera.
Saya tertarik untuk menulis
mengenai masalah kasta dan kaum pada kali ini setelah menonton filem tayangan
hindi berjudul Aarakshan tidak berapa lama dahulu. Filem ini sebenarnya
diterbitkan pada tahun 2011. Aarakshan adalah bermakna ‘reservation’ atau lebih
tepatnya bermakna ‘kuota’. Filem ini menceritakan masalah kasta yang berlaku di
India iaitu peluang untuk pelajar-pelajar dari golongan kelas atasan dan
bawahan untuk memasuki universiti.
Sistem kuota ini sebenarnya
memihak kepada golongan miskin yang tiada kemudahan kehidupan yang baik bagi
memperoleh keputusan yang cemerlang dalam peperiksaan untuk memasuki
universiti. Ini menimbulkan masalah kepada pelajar golongan atasan untuk
memasuki universiti kerana peluangnya untuk memasuki universiti adalah terbatas
walaupun mendapat keputusan peperiksaan yang cemerlang kerana kuota disediakan
untuk golongan kasta bawahan untuk memasuki universiti walaupun keputusan
peperiksaan kurang cemerlang.
Pada tahun 2008, Mahkamah Agung India
mengekalkan cadangan Kerajaan yang dibuat pada tahun 2006 untuk menambah jumlah
kuota sebanyak 27 peratus iaitu daripada 22.5 peratus kepada 49.5 peratus untuk
golongan kasta rendah tangga sosial hindu dan kaum peribumi. Kesannya ia
membawa pertempuran antara pelajar kasta atas terutamanya pelajar perubatan
dengan polis. Tidak kurang dari itu ramai doktor mula mogok dan menutup
hospital di seluruh negara (The New York Times 11 April 2008). Bermula dari
peristiwa ini, filem Aarakshan diterbitkan untuk menceritakan masalah negara
India.
Filem Aarakshan ini diharamkan di Uttar Pradesh, Punjab dan Andhra. Kerajaan
Punjab diharamkan filem pada kebimbangan bahawa adegan dan dialog tertentu
dalam filem itu boleh membakar semangat sesetengah komuniti di Punjab. Manakala
Kerajaan Mayawati diharamkan filem dalam Uttar Pradesh selama dua bulan atas
alasan ia boleh mewujudkan masalah dalam negeri ini (Wikipedia).
Sebenarnya banyak filem hindi
menceritakan realiti yang berlaku di India seperti rasuah yang berlaku di
kalangan pemimpin kerajaan dan juga pihak berkuasa. Secara tidak langsung ia
boleh menegur pihak atasan. Malangnya di Malaysia, filem-filem untuk menegur
pihak atasan atau pemimpin-pemimpin kerajaan langsung tiada. Kalau ada pun ia
hanya mengenai cerita-cerita tahyul, cinta, gengsterisme yang tidak seberapa
gangster dan sebagainya. Boleh dikatakan langsung tidak mendidik masyarakat.
Di dalam masyarakat India
wujud sistem kasta iaitu sistem sosial yang mempunyai hierarki dalam masyarakat
mereka. Seseorang boleh mewarisi kasta daripada ibu bapa mereka. Perkahwinan
mereka pula hanya terbatas dalam kumpulan kasta masing-masing. Oleh sebab itu,
di Malaysia ramai orang india yang memeluk agama Islam kerana yang membezakan
seseorang dengan seorang yang lain adalah sifat taqwa di sisi Allah s.w.t.
Harta, kekayaan, kedudukan, dan sebagainya tidak dipandang oleh Islam bagi
menentukan darjat seseorang dengan seorang yang lain.
Masalah Kaum di Malaysia
Manakala di
Malaysia pula ada masalah kaum. Mengikut sejarah, penjajah British membawa
masuk orang-orang cina dan india bekerja di Tanah Melayu dari tanah besar
masing-masing. Kaum-kaum bukan melayu kebanyakannya adalah tinggal di bandar-bandar
besar yang dibuka oleh British. Kesannya, mereka mempunyai kemudahan kehidupan
khususnya pendidikan untuk melanjutkan pelajaran ke universiti. Berbanding
dengan orang melayu, mereka tidak mempunyai kemudahan asas kehidupan yang baik
untuk menyediakan mereka mendapat keputusan yang baik bagi memasuki universiti.
Keadaan ini terus kekal selepas Tanah Melayu mendapat kemerdekaan daripada
British.
Sememangnya universiti-universiti
mementingkan meritokrasi untuk mengambil pelajar-pelajar mereka. Dengan ini,
pelajar yang mendapat keputusan yang cemerlang dalam peperiksaan akan mendapat
tempat di universiti. Sudah tentu mereka yang mendapat cemerlang dalam
keputusan peperiksaan adalah mereka yang tinggal di bandar-bandar yang terdiri
daripada bukan melayu manakala orang-orang melayu yang tinggal di luar bandar
yang tidak mendapat kemudahan yang mencukupi untuk pendidikan mereka. Sekiranya
universiti hanya menetapkan sistem meritokrasi untuk mengambil pelajar, sudah
tentu universiti-universiti ini akan dipenuhi oleh golongan bukan melayu dan
orang melayu tidak akan berpeluang melanjutkan pelajaran di universiti.
Sekiranya
keadaan ini terus berkekalan, ini sudah tentu menyebabkan perpaduan kaum tidak dapat
dipupuk dan boleh menyebabkan perpecahan masyarakat kerana menimbulkan perasaan
tidak puas hati bagi satu kaum yang tidak dapat memasuki universiti. Pendidikan
juga merupakan salah satu medium untuk mencapai perpaduan kaum. Oleh itu, kuota
kemasukan universiti diperkenalkan yang selari dengan Dasar Ekonomi Baru (DEB)
di mana kuota untuk bumiputera ialah 60 peratus, cina 30 peratus, dan india 10
peratus.
Meritokrasi Ala UMNO-BN?
Sistem
meritokrasi ini kekal sehinggalah akhir tahun 1990-an apabila Kerajaan pimpinan
Dr. Mahathir ketika itu ingin melaksanakan sistem meritokrasi untuk kemasukan
ke universiti yang kononnya tidak mahu golongan bumiputera khususnya orang
melayu bergantung hak istimewa kaum bumiputera di dalam perlembagaan yang
dianggap ‘tongkat’ bagi mereka. Dr. Mahathir ingin supaya golongan bumiputera
berdiri atas kaki sendiri untuk memasuki walhal perniagaan anaknya Mirzan Mahathir
diselamatkan oleh wang rakyat yang berjumlah RM2 bilion semasa krisis kewangan
melanda Asia pada tahun 1997/98 (Aspan Alias). Mungkin Dr. Mahathir ingin
golongan bumiputera berdiri atas kaki sendiri tanpa tongkat dan inginkan
anaknya berdiri atas duit rakyat.
Sebenarnya,
peperiksaan untuk kemasukan ke universiti iaitu - matrikulasi dan Sijil Tinggi
Pelajaran Malaysia (STPM) adalah peperiksaan yang tidak sama di mana
matrikulasi menyediakan tempat khusus untuk bumiputera dan 10 peratus untuk
golongan bukan bumiputera. Saya sendiri yang mengambil matrikulasi menganggap
matrikulasi lebih senang daripada Sijil Pelajaran Malaysia (SPM) kerana
matrikulasi hanya perlu mengambil 3 subjek (Matematik, Kimia, Fizik (atau
biologi)) berbanding dengan SPM di mana saya dahulu mengambil 11 subjek.
Matrikulasi kita perlu
mengambil 3 subjek sahaja manakala STPM perlu mengambil 4 atau 5 subjek di mana
setiap subjek ini mempunyai 2 kertas pula. Kawan saya sendiri yang mengambil
STPM menceritakan bahawa dia tidak sempat untuk mengulang kaji semua mata pelajaran
STPM. Sekiranya lulus untuk satu subjek STPM sudah dikira baik bagi seseorang.
Selain itu, gred
matrikulasi ditentukan berasaskan kerja kursus (30 peratus) dan peperiksaan (70
peratus) berbeza dengan STPM adalah sistem yang teruji, terbuka, dan berpiawaian,
lengkap dengan kawalan luaran dan bersekutu dengan Cambridge Local Examinations
Syndicate (roketkini.com). Oleh itu, boleh dikatakan peperiksaan matrikulasi
dan STPM adalah peperiksaan tidak sama tahap kesukarannya apatah lagi untuk
matrikulasi tempoh pengajiannya hanya setahun manakala STPM ialah 2 tahun.
Setelah meritokrasi dilaksanakan
didapati bahawa golongan bumiputera yang memasuki universiti lebih ramai dari
kuota yang diperuntukkan sebelumnya iaitu melebihi 60 peratus. Saya masih ingat
lagi tajuk besar di muka kulit majalah Massa pada tahun 2002 yang menulis
“Meritokrasi bukti melayu tidak lemah”. Bagaimana pula dengan kaum-kaum lain?
Bagi kaum cina pula, kadar
kemasukan kaum ini ke universiti ialah merosot dari 30 peratus mengikut sistem
kuota kepada 19 peratus selepas meritokrasi dilaksanakan. Manakala kemasukan kaum
india pula adalah merosot daripada 10 peratus kuota yang diperuntukkan sehingga
tidak capai 3 peratus untuk kemasukan ke universiti.
Pengambilan
pelajar Cina bagi lapan jurusan utama iaitu perubatan, pergigian, farmasi,
kejuruteraan elektronik dan elektrik, kejuruteraan kimia, undang-undang,
perakaunan di universiti awam semakin merosot kebelakangan ini, iaitu daripada
26.2% pada 2001 kepada 25.3% pada 2012 dan 20.7% tahun 2013 (roketkini.com).
Kesimpulan
Dapat
dilihat bagi kedua-dua negara – India dan Malaysia kesan meritokrasi
dilaksanakan akan menyebabkan perpecahan dan menimbulkan rasa tidak puas hati
di kalangan masyarakat. Meritokrasi menyebabkan golongan berada mengecapi semua
kemakmuran negara manakala golongan yang kurang berada menyebabkan mereka
ketinggalan dalam menikmati kemakmuran negara. Ironinya, mewujudkan padang yang
sama rata tidak sesuai bagi sesebuah negara tidak kira sesebuah negara itu
hanya mempunyai satu kaum ataupun pelbagai kaum.
Apa
yang dapat dilihat bahawa sistem kuota adalah berkesan bagi mengagihkan
peluang-peluang pendidikan, ekonomi dan sebagainya bagi kemakmuran sesebuah
negara. Ini seterusnya dapat mewujudkan perpaduan dalam masyarakat dengan
masing-masing sanggup berkorban untuk golongan yang lain. Sememangnya ia akan
mewujudkan diskriminasi secara halus bagi golongan yang berada kerana mereka
perlu berkorban untuk golongan ketinggalan.
Bagi
golongan yang mendapat keputusan yang cemerlang tetapi tidak berpeluang untuk
mendapat tempat di universiti-universiti tempatan, mereka boleh menyambung
pelajaran mereka di luar negara yang masih menyediakan kemudahan pengajian
lebih baik daripada universiti tempatan apatah lagi mereka mempunyai sumber
ekonomi yang teguh untuk melanjutkan pelajaran di luar negara.
Saya
setuju dengan kata-kata Idris Jala yang mengatakan bahawa masalah perkauman di
Malaysia adalah masalah kekutuban di mana mereka ini tidak boleh disatukan dan
ia dibiarkan seperti biasa laksana kutub utara dan kutub selatan di mana ia
tidak boleh disatukan.
Sekian,
terima kasih.
http://wankamarul701.blogspot.com
No comments:
Post a Comment