Apabila kita mengikuti penulisan seseorang
itu dari semasa ke semasa, kita merasakan bahawa dia sebahagian daripada hidup
kita atau dengan kata lain dianya adalah seperti teman kita. Apabila dia buat
pergi selama-lamanya, kita merasakan bahawa teman kita telah pergi buat
selama-lamanya.
Itulah yang saya rasakan apabila
diberitakan bahawa Allahyarham Tan Sri Zainuddin Maidin ataupun dikenali
sebagai Zam yang telah buat pergi buat selama-lamanya.
Apabila beliau selalu menulis atau mengupas
isu-isu semasa diblognya di Zamkata, saya selaku juga memberi komentar-komentar
ataupun pandangan-pandangan saya sendiri. Dan boleh dikatakan komen-komen saya
pun di blog beliau kadang-kadang mendapat respon daripada beliau.
Apabila komen saya tidak disiarkan pada
posting terakhir beliau pada 9 November 2018 mengenai teguran Tun Daim
Zainuddin terhadap Tun Dr. Mahathir, saya berasa pelik. Saya terus menunggu dan
menunggu sehinggalah kenalan memaklumkan kepada saya bahawa Zam telah
dimasukkan hospital. Ini memungkinkan jangkaan saya bahawa Zam tidak menyiarkan
komen saya dan tidak menulis lagi artikel diblognya disebabkan beliau telah
dimasukkan ke hospital.
Akhirnya, tidak lama selepas itu
akhbar-akhbar menyiarkan bahawa Tan Sri Zainuddin Maidin telah meninggal dunia
di Hospital Serdang pada 14 Disember 2018 kerana mempunyai masalah paru-paru
dan usia beliau ketika meninggal dunia ialah 79 tahun. Terasa juga kehilangan
beliau seolah-olah beliau ini teman saya apabila saya sentiasa mengikuti
tulisan-tulisan beliau diblognya.
Memetik kata-kata Hamka yang berbunyi
seperti berikut :
"Kata sesetengah orang, ilmu mengarang itu diperdapat lantaran dipelajari, diketahui nahu dan saraf bahasa dan dibaca karangan pujangga-pujangga lain dan
menirunya, bisa orang menjadi pengarang. Banyak diperbuat orang aturan
mengarang, mesti begini, mesti begitu, tak boleh salah. Tetapi bilamana kita
lihat karangan pujangga yang sejati sentiasa berlainan susunannya dengan lain
pujangga. Seorang pengarang, bilamana dibaca orang karangannya, orang tertarik
dengan kesulitan bahasa yang dipakainya. Yang lain pula bahasanya tidak begitu
dipedulikannya, kadang-kadang menyalahi orang lain, bahkan menyalahi nahu dan
saraf yang terpakai pada lazim, tetapi lebih enak orang membaca karangan itu.”
Tulisan Zam memang memenuhi kata-kata Pak Hamka ini. Apabila kita membaca
tulisan Zam, kita akan dapati bahawa lenggok bahasanya adalah berlainan dengan
tulisan-tulisan biasa sama ada di akhbar-akhbar, buku-buku, dan sebagainya. Apa
yang lebih penting lagi ialah tulisan Zam juga banyak menyalahi tatabahasa
ataupun nahu bahasa. Inilah kehebatan seseorang pujangga menurut Pak Hamka ini.
Apa yang saya tidak bersetuju dengan beliau
ialah beliau amat berpegang bahawa hudud tidak dapat dilaksanakan di Malaysia
kerana Malaysia adalah sebuah negara multi-racial. Beliau amat berpegang teguh
dengan perlembagaan negara ini yang diasaskan sewaktu era Tunku Abdul Rahman
dahulu dan seolah-olah kita tidak boleh melanggar apa yang dirangka oleh
Suruhanjaya Reid dahulu. Semoga kata-kata beliau ini diampunkan olehNya.
Kini, beliau sudah tiada. Blognya Zamkata
mungkin sudah menjadi kenangan abadi buat selama-lamanya. Membaca
tulisan-tulisan lama di blog Zamkata mungkin menggamit memori sebelum ini. Saya
fikir tiada ahli keluarga terdekatnya yang meneruskan penulisan di blog beliau –
Zamkata.
Memetik kata-kata Saidina Ali yang berbunyi
:
“Semua penulis akan mati, hanya karyanya
yang terus abadi. Maka tulislah sesuatu yang dapat membahagiakan dirimu di
akhirat nanti.”
Wallhua’lam.